Ik betrapte er mezelf op dat bij de start van het laatste seizoen van "Expeditie Robinson" ik uitkeek naar de female clash die er zou gebeuren; niet dat het programma me sterk aanspreekt, maar het werd aangekondigd in een versie waarbij enkel vrouwen op een eiland zouden zitten. Geen 'gender diversity' dus, en in tegenstelling tot mannen die vlot samenwerken en praktisch aan de bouw van hun logies beginnen, hebben vrouwen meer nood aan overleg, overleg en overleg om uiteindelijk tot weinig te komen, stelt de stereotypering. Het programma is al lang afgelopen en ik weet zelfs niet wie er uiteindelijk heeft gewonnen. Maar de voorspelling van kibbelende vrouwen die elkaar als 'bitch', 'trut' of 'wijf' omschrijven, is wel uitgekomen.
Het punt is: alleen mannen of alleen vrouwen - geen van beiden werkt optimaal. Een goede mix van beiden wel. Of het nu in sociale groepen is, in een bedrijf of aan de top van bedrijven. Vooral dat laatste is nog steeds een probleem; zo blijkt. De oorzaken zijn ondertussen gekend maar zolang er geen overtuiging is dat een gendermix beter is, zal de weg naar een gelijke verdeling aan de bedrijfstop nog lang zijn.
Onlangs ben ik op een artikel gestoten uit 1977, dus letterlijk nog vorige eeuw, waarin Robert Schrank zijn bevindingen neerschrijft over een teambuilding tocht per raft met mannen en vrouwen. Op een bepaald ogenblik krijgt namelijk een vrouw het 'roer' in handen met dramatische gevolgen: de raft kapseist. Wat ik opmerkelijk vond aan het artikel, is de sterke en scherpe analyse die Schrank maakt van het voorval:
“What really happened on the river? Why did the raft flip over? Not until I was back in the comfort of my office did I begin to understand, and the realization of the truth was as shocking as any of the splashes of cold water had been on the Rogue. It became clear to me that not only had I been unhappy with a woman as helmsperson, but also that Bill and I had subconsciously, by habit, proceeded to undermine the women. When one of the other two men was in charge, I was comfortable, supportive, and worked to help him be a better helmsperson. When a woman was at the helm, I seemed to direct my activity at getting her replaced rapidly by one of the men.
A most revealing part of the raft experience, however, was not so much the power relationship between the sexes, which I think I understood, but how Bill and I unconsciously or automatically responded to protect our power from female encroachment. When the trip started, I knew that I might have some difficulty accepting a woman at the helm, but I did not realize that the threat would be so great that I would actually desire to see her fail. On that trip I did something new: I actively tried to sabotage Marlene’s and Helen’s efforts to lead.
Bill and I were unconsciously building on each woman’s doubts about herself with negative reinforcement of her leadership role. The effect of our male, sabotaging behavior was to increase Helen’s and Marlene’s doubts about themselves as leaders. For each of them, their lifelong conditioning that a woman ought to be a passive sweet thing came into play, and eventually both of them gave up the helm because men “do it better.”
Ik blijf er bij dat ware diversiteit er pas zal komen wanneer de meerderheid van mannen inderdaad inziet dat een goede gendermix tot betere resultaten leidt zonder dat hun eigen positie daarbij in het gedrang komt. En als ze zich zorgen over hun positie tegenover vrouwen, dan moeten ze zich eerder vragen stellen over hun competentie; als een vrouw hun functie in het gedrang kan brengen, dan kan een man dat ook. Tenzij ze zouden moeten toegeven dat vrouwen slimmer en competenteer zijn dat mannen ;-) maar dat is dan weer voer voor de klassieke feministen...
No comments:
Post a Comment