Er is iets opmerkelijks gebeurd de laatste dagen. Herman Van Rompuy en Barones Ashton zijn de twee koppen die binnenkort Europa zullen leiden. De Barack Obama en de Hilary Clinton van Europa met andere woorden. Gelukkig kennen de Belgen en enkele Nederlanders Herman, want de man is niet bepaald begenadigd met veel charisma. Ashton kennen wij dan helemaal niet., wat hen het perfecte koppel maakt .En toch zijn ze zonder veel poeha -maar daarom met niet minder gelobby- verkozen tot de leiders van het Europese lappendeken.
Geen van beide is een superheld, en voor zover wij Herman kennen, is er zelfs geen consistentie tussen zijn karakter en zijn 'slogans', getuige daarvan de verkiezingsaffiche hieronder. Geef toe dat Haiku Herman niet bepaald het symbool van verandering is. Dus geen superman en megamindy. Geen grote namen. Geen grote faam. Geen grote ideeën en geen charisma. En toch...
Wat maakt dit muisgrijze duo dan zo interessant voor het nieuwe Europa?
Misschien wel net het feit dat ze zo 'low profile' zijn. Iedereen die regelmatig projecten begeleidt in Europa, weet dat het niet zo evident is om iedereen in dezelfde richtign te laten kijken. Zet een Duitser, Engelsman en Fransman in dezelfde meeting, en je hebt al een boel ervaring nodig om die drie nuttig te laten samenwerken. Het 'not invented here' syndroom zorgt er voor dat elk voorstel wordt afgedaan als onaangepast aan de lokale cultuur. What works for you, doesn't work for us... Om Europeanen op dezelfde lijn te krijgen hebben we een moderator nodig die iedereen voldoende erkenning kan geven en ze niet alleen naar zichzelf trekt.
Een flamboyant duo was daarom waarschijnlijk niet de beste optie voor de stemmers. Europa kan maar sterk naar voor komen op termijn wanneer het eerst intern de dingen wat aan mekaar kan lijmen en rijmen. Tony 'Flair' Blair zou ongetwijfeld meer op de schoot zitten van Barack (of Hilary) dan zich bezig te houden met de interne noden. Het feit dat niet u en ik, niet de volksjury of sms-addicts maar de landenvertegenwoordigingbesliste, heeft daar zeker ook mee te maken.
Kortom, Van Rompuy-Ashton zijn een mooie illustratie van on-sexy figuren die de strijd toch winnen tegen de superheroes. Omdat de situatie nu eenmaal beter af is met de meer stille werkmieren dan met de pompeuze pauwstaart. De grijze muizen blijken meer geschikt en overwinnen. Niet de heroes.
Wat niet wegneemt dat de grijze muisjes ook wel sexy hadden mogen zijn wat mij betreft . Het oog wil ook wat ;-)
No comments:
Post a Comment